Podiumangst

Ken je dit ook: de zenuwen krijgen als je iets belangrijks moet doen? Een wee gevoel overheerst in je buik, je hebt knikkende knieën en een droge mond. Je gaat hoger ademen en je bewegingen vertragen. Je lichaam is koud en/of klam en je ervaart een vernauwing van je bewustzijn. Kortom, ze kunnen behoorlijk in de weg zitten, die zenuwen. Dus: die zenuwen moeten weg!

Podiumangst

Of ik ze ook ken? Ja, helaas wel. Voorafgaand aan mijn optredens word ik ook geteisterd door deze angstprikkels. Maar ik ben in bijzonder goed gezelschap. Wist je dat Jacques Brel altijd optrad met een emmertje in de coulissen? Daarin kon hij spugen, als hij misselijk van angst was. Barbara Streisand heeft vanwege podiumangst jaren niet opgetreden en Adèle riep de hulp in van een therapeut om haar paniekaanvallen en stressreacties de baas te worden.

Alles uit de kast!

Ook ik heb alles uit de kast getrokken om ervoor te zorgen dat mijn zenuwen niet de boel kunnen verstoren: NLP, meditatie-technieken, yoga, tai chi, ontspanningsmassages, energiewerk, mijn chakra’s laten draaien, mijn meridianenpunten stimuleren, ademoefeningen, thee, wijn, wierook. Ja, álles! En het resultaat? Steeds weer dartelden die zenuwen vrolijk rond.

Het zijn wel míj́n zenuwen

“Gaan ze dan nooit weg?”, vroeg ik me een keer af, vlak voor aanvang van een optreden. Terwijl ik mentaal en emotioneel al mijn afweergeschut in gereedheid bracht om mijn zenuwen te verjagen, bedacht ik opeens: maar het zijn wel míjn zenuwen. En als ze een deel van mij zijn, dan vecht ik dus tegen mezelf. Ik besloot deze keer de witte vlag te hijsen en mijn zenuwen toe te laten.

Het voelde op dat moment alsof ik aan de rand van een ravijn stond en had besloten naar beneden te springen in het vertrouwen dat ik niet te pletter zou vallen. Waanzin. Iets in me was volledig in paniek.

Stop met vechten tegen podiumangst.
Je zenuwen omarmen is jezelf omarmen – met alles wat er is.

Naakter dan naakt

Terwijl ik het podium betrad, voelde ik hoe mijn benen wiebelden. Op het moment dat de muziek inzette, vreesde ik dat mijn stem het zou begeven, of dat er op z’n minst een schaapachtig gemekker uit mijn mond zou klinken. En ja, de tonen waren fragieler dan anders. Mijn stem vibreerde mee op het ritme van mijn angst. Ik voelde me ultra-kwetsbaar en naakter dan naakt.

Na het lied hield het publiek even de adem in en daarna klonk een enthousiast applaus. Ze waren geraakt, vollediger en dieper dan tevoren. En ik zelf ook. Zij wisten niet waarom. Ik wel: ikzelf was dieper afgedaald en liet me vollediger zien en horen – in alle flow en met alle flaws. Kwetsbaarder kon het niet worden. En ik wist ook: dit is een heel krachtig en heldhaftig moment.

Omarmen in plaats van wegduwen

Ik heb nog altijd last van zenuwen. Soms wat meer, soms wat minder. En ja, ik vind ze lastig. Maar ze horen nu eenmaal bij me. In plaats van manieren te vinden om ze weg te krijgen, probeer ik ze te omarmen en open te staan voor wat ze me brengen.

Ik zeg: stop met vechten tegen podiumangst. Je zenuwen omarmen is jezelf omarmen – met alles wat er is.